Βάζει νερό στο κρασί του ο Θεόδωρος Αγγλιάς;
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Μελαχροινή Μαρτίδου
Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Αλεξανδρούπολης, Θεόδωρος Αγγλιάς, τοποθετείται στο θέμα του χρυσού, απαντώντας σε ερώτηση του «Χ» λέγοντας ότι θα πρέπει να συνεκτιμηθούν όλα τα δεδομένα στη σημερινή χρονική συγκυρία και να δούμε το θέμα με νηφαλιότητα, δίχως κραυγές. Ο άλλοτε λαύρος κατά των χρυσωρυχείων δικηγόρος και σημερινός πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου μιλά δημοσίως και ξεκαθαρίζει τη στάση του, βάζει επί τάπητος προβληματισμούς, ίσως και λίγο νερό στο κρασί του. Μιλήσαμε για τη χθεσινή συζήτηση του προϋπολογισμού, για το δάνειο που θα πάρει ο δήμος Αλεξανδρούπολης. Αλλά και για την τέχνη που ομορφαίνει τη ζωή του, ως δημιουργική διέξοδος.
Να αναφερθούμε στο θέμα του χρυσού, όπου η εταιρία επενδύει σε ανθρώπους, σε συλλόγους, σε ΜΜΕ, προσεγγίζει μαζικούς φορείς– παρεξηγήθηκε πολύ έντονα και η στάση του Μητροπολίτη, κ. Άνθιμου. Εσείς ως ένας άνθρωπος της ζώσας ελληνικής πραγματικότητας, ως ένας καλλιτέχνης που έχει τις δικές του ευαισθησίες, αλλά και ως ένας ρεαλιστής δικηγόρος, πώς βλέπετε όλο αυτό το θέμα;
-Είναι θέμα μιας ζυγαριάς. Αν δεν τα βάλεις τα πράγματα, τα σωστά ζύγια, από εδώ και από εκεί, δε θα έχεις ποτέ μια γνώμη ποιο από τα δύο είναι το πιο βαρύ.
Αντικειμενικά, αν το δεις με ψυχραιμία και η τοπική κοινωνία μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ενάντια, όπως και εγώ προσωπικά. Όταν ακούς κυάνιο, όταν ακούς για υδροφόρους ορίζοντες, κινδύνους για δηλητηριάσεις, για υποβάθμιση του περιβάλλοντος χάριν κάποιων θέσεων εργασίας και κάποιας ανάπτυξης, επικρατεί μέσα σου η άποψη να μην επιβαρύνουμε άλλο το περιβάλλον μας. Τη στιγμή όμως που έχουμε κάτι άλλο, που θα δεχτούμε με κάποια άνεση τον πετρελαιαγωγό , που πάντα ο λόγος του ατυχήματος υφίσταται τι να κάνουμε; Παρακολουθούμε την επικαιρότητα, εξελιγμένη χώρα ήταν η Ιαπωνία – δέστε τι συνέβη…
Θέλουμε όμως να έχουμε βραδυφλεγείς βόμβες στον τόπο μας;
- Ο κόσμος έλεγε όχι, γιατί λέγαμε για κάποιες θέσεις εργασίας – οπότε επικρατούσε η άποψη να μην επιβαρύνουμε το περιβάλλον. Πέρασαν κάποια χρόνια και η κρίση σφίγγει πια τον τράχηλο των ανθρώπων και διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια ότι κλείνουν όλα τα εργοστάσια. Πάει η βιομηχανία Θράκης, τα κλωστήρια ΟΤΤΟ σταμάτησαν, τα εργοστάσια μεταποίησης προϊόντων, πάνε αυτά, δεν έχουμε τίποτα και ζοριζόμαστε πράγματι. Η ΒΙΠΕ δεν υπάρχει. Η υποβάθμιση, η ανεργία τεράστια. Λέει κάποιος που το σκέφτεται σοβαρά, να αφήσουμε λίγο στην πάντα την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και να δούμε πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε με κάποιες θέσεις εργασίας, όταν υπάρχει και μια διαβεβαίωση ότι ξέρετε υπάρχει ένας τρόπος λιγότερο επικίνδυνος πλέον για το περιβάλλον. Αυτά πρέπει να ζυγιστούν με ψυχραιμία. Με αλαλαγμούς δεν μπορείς να βγάλεις μια σωστή απόφαση. Να δούμε τι είναι το σωστότερο.
Από τη μια λέμε ας αφήσουμε τον τόπο μας ήρεμο, καθαρό, να ζήσουμε όπως τον μάθαμε και από την άλλη αυτή η ανεργία και χωρίς κάποια ρίσκα πού θα πάει; Είναι αυτό το δίλημμα που μπερδεύει τον κόσμο.
Πώς είδατε την αποστολή στη Φινλανδία της εταιρίας χρυσού;
-Τώρα, γι’ αυτήν την κίνηση που έκαναν τα Χρυσωρυχεία και πήγαν τον κόσμο στο ταξίδι στη Φιλανδία, τα ακούσματα είναι ότι είναι το έργο είναι τελείως ανώδυνο, ότι υπάρχει μεγάλη πρόληψη για το περιβάλλον και βέβαια η Φιλανδία είναι μια χώρα που φημίζεται για τον καλύτερο τρόπο ζωής που έχει, τον πιο σωστό και φιλικό προς το περιβάλλον. Από την άλλη, λένε οι πολέμιοι των χρυσωρυχείων ότι άλλο είναι η Φιλανδία, άλλο είναι εδώ ο τόπος μας. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα δούμε ξανά, αλλά να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα, να ακούμε και τον έναν και τον άλλο, χωρίς αλαλαγμούς και προκαταλήψεις…
Να υπάρξει δηλαδή μια οικονομίστικη βάση, να προσμετρηθούν τα οφέλη, είτε είναι αντισταθμιστικά, είτε θέσεις εργασίας, με πιο ρεαλιστική προσέγγιση; Τι κερδίζει το ελληνικό δημόσιο με αυτόν τον απαρχαιωμένο μεταλλευτικό κώδικα του 1%; Δε νομίζετε ότι τα αφήνουμε όλα στην εταιρία; Να πεις ότι αμάρτησα για το παιδί μου.
-Εδώ ακούμε τώρα, έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό ότι ο τόπος μας, κυρίως η βόρεια Ελλάδα, είναι από τα πιο προσοδοφόρα, εννοώ σε ύπαρξη μεταλλευμάτων και ορυκτού πλούτου στον πλανήτη. Αυτό το πράγμα το έχουμε αναξιοποίητο, μάλλον σε αποδέσμευση εδώ και 50 χρόνια και είναι νεκρά στοιχεία. Κάποια στιγμή λέγεται ότι εμείς μπορούμε να θρέψουμε και να βγάλουμε το χρέος μας από τον πλούτο που έχουμε στα έγκατα μας. Το κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι και κατά πόσο υπάρχει ο τρόπος να υποβαθμιστεί ο κίνδυνος του περιβάλλοντος, αυτό είναι ένα πράγμα που πρέπει να το ζυγίσουμε.
Όπως οδηγούμαστε σε έναν μαρασμό του τόπου μας του Έβρου, από εκεί και πέρα και ο Δεσπότης είχε την άποψη ότι να το δούμε, μας ζητάει τόσος κόσμος δουλειά, ελεημοσύνη, δεν έχει να φάει, από την άλλη λέμε να μη χαλάσουμε το περιβάλλον, να δώσουμε μια ανάσα σε κάποιο ποσοστό του κόσμου, δεν μπορείς να πάρεις απόφαση με μιας, αν δεν τα ζυγίσεις. Πρέπει να έχεις καλά μέτρα και καλά σταθμά.
Να αλλάξουμε θέμα. Έχετε εμπνεύσεις αυτό το διάστημα στη ζωγραφική;
-Δε σταματάω με τίποτα. Όσο ζορίζομαι, τόσο με τη δουλειά μου, με τα καθήκοντα μου ως προέδρου του δημοτικού συμβουλίου που αυτό το τρίμηνο είναι πολύ έντονα γιατί είναι τρέχοντα και πιεστικά από τον Καλλικράτη να βγουν αποφάσεις και δύσκολες, τόσο πιο πολύ καταφεύγω στο καταφύγιο που λέγεται τέχνη, που με ηρεμεί.
Τώρα κάνω κάτι πίνακες που είναι περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος, δηλαδή κάνω άσχημους πίνακες, δεν είναι το τοπίο το φανερό, είναι αυτό που έρχεται κάποια στιγμή και πνίγει τον άνθρωπο, αλλά όμως έχει την ομορφιά λόγω χρωμάτων που του βάζω.
Παρόλα αυτά θέλω να πω πάντα η τέχνη είναι αυτή που χαλαρώνει. Αν φύγει η όρεξη του να ακούσουμε κάτι, να δούμε κάτι, θα χάσουμε το παιχνίδι, θα γίνουμε πρόβατα επί σφαγή, γι’ αυτό λέω αυτή η κρίση μπορεί να μας φέρει πιο κοντά και μεταξύ μας, αλλά να βρούμε και μια διέξοδο κάπου αλλού που να χαλαρώσει τουλάχιστον την ψυχή μας.
Μόλις είδαμε λίγο ήλιο, ανέβηκε η ψυχολογία μας, βγήκαμε, χαρήκαμε. Είχε μια θαυμάσια μέρα, γέμισε η αγορά από κόσμο, βγήκε γιατί το έχει ανάγκη και δε χρειάζονται πολλά λεφτά, να πιεις έναν καφέ, να μιλήσεις με τον διπλανό σου. Απλά κι ωραία πράγματα». Εφ. "Ο Χρόνος"
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Μελαχροινή Μαρτίδου
Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Αλεξανδρούπολης, Θεόδωρος Αγγλιάς, τοποθετείται στο θέμα του χρυσού, απαντώντας σε ερώτηση του «Χ» λέγοντας ότι θα πρέπει να συνεκτιμηθούν όλα τα δεδομένα στη σημερινή χρονική συγκυρία και να δούμε το θέμα με νηφαλιότητα, δίχως κραυγές. Ο άλλοτε λαύρος κατά των χρυσωρυχείων δικηγόρος και σημερινός πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου μιλά δημοσίως και ξεκαθαρίζει τη στάση του, βάζει επί τάπητος προβληματισμούς, ίσως και λίγο νερό στο κρασί του. Μιλήσαμε για τη χθεσινή συζήτηση του προϋπολογισμού, για το δάνειο που θα πάρει ο δήμος Αλεξανδρούπολης. Αλλά και για την τέχνη που ομορφαίνει τη ζωή του, ως δημιουργική διέξοδος.
Να αναφερθούμε στο θέμα του χρυσού, όπου η εταιρία επενδύει σε ανθρώπους, σε συλλόγους, σε ΜΜΕ, προσεγγίζει μαζικούς φορείς– παρεξηγήθηκε πολύ έντονα και η στάση του Μητροπολίτη, κ. Άνθιμου. Εσείς ως ένας άνθρωπος της ζώσας ελληνικής πραγματικότητας, ως ένας καλλιτέχνης που έχει τις δικές του ευαισθησίες, αλλά και ως ένας ρεαλιστής δικηγόρος, πώς βλέπετε όλο αυτό το θέμα;
-Είναι θέμα μιας ζυγαριάς. Αν δεν τα βάλεις τα πράγματα, τα σωστά ζύγια, από εδώ και από εκεί, δε θα έχεις ποτέ μια γνώμη ποιο από τα δύο είναι το πιο βαρύ.
Αντικειμενικά, αν το δεις με ψυχραιμία και η τοπική κοινωνία μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ενάντια, όπως και εγώ προσωπικά. Όταν ακούς κυάνιο, όταν ακούς για υδροφόρους ορίζοντες, κινδύνους για δηλητηριάσεις, για υποβάθμιση του περιβάλλοντος χάριν κάποιων θέσεων εργασίας και κάποιας ανάπτυξης, επικρατεί μέσα σου η άποψη να μην επιβαρύνουμε άλλο το περιβάλλον μας. Τη στιγμή όμως που έχουμε κάτι άλλο, που θα δεχτούμε με κάποια άνεση τον πετρελαιαγωγό , που πάντα ο λόγος του ατυχήματος υφίσταται τι να κάνουμε; Παρακολουθούμε την επικαιρότητα, εξελιγμένη χώρα ήταν η Ιαπωνία – δέστε τι συνέβη…
Θέλουμε όμως να έχουμε βραδυφλεγείς βόμβες στον τόπο μας;
- Ο κόσμος έλεγε όχι, γιατί λέγαμε για κάποιες θέσεις εργασίας – οπότε επικρατούσε η άποψη να μην επιβαρύνουμε το περιβάλλον. Πέρασαν κάποια χρόνια και η κρίση σφίγγει πια τον τράχηλο των ανθρώπων και διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια ότι κλείνουν όλα τα εργοστάσια. Πάει η βιομηχανία Θράκης, τα κλωστήρια ΟΤΤΟ σταμάτησαν, τα εργοστάσια μεταποίησης προϊόντων, πάνε αυτά, δεν έχουμε τίποτα και ζοριζόμαστε πράγματι. Η ΒΙΠΕ δεν υπάρχει. Η υποβάθμιση, η ανεργία τεράστια. Λέει κάποιος που το σκέφτεται σοβαρά, να αφήσουμε λίγο στην πάντα την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και να δούμε πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε με κάποιες θέσεις εργασίας, όταν υπάρχει και μια διαβεβαίωση ότι ξέρετε υπάρχει ένας τρόπος λιγότερο επικίνδυνος πλέον για το περιβάλλον. Αυτά πρέπει να ζυγιστούν με ψυχραιμία. Με αλαλαγμούς δεν μπορείς να βγάλεις μια σωστή απόφαση. Να δούμε τι είναι το σωστότερο.
Από τη μια λέμε ας αφήσουμε τον τόπο μας ήρεμο, καθαρό, να ζήσουμε όπως τον μάθαμε και από την άλλη αυτή η ανεργία και χωρίς κάποια ρίσκα πού θα πάει; Είναι αυτό το δίλημμα που μπερδεύει τον κόσμο.
Πώς είδατε την αποστολή στη Φινλανδία της εταιρίας χρυσού;
-Τώρα, γι’ αυτήν την κίνηση που έκαναν τα Χρυσωρυχεία και πήγαν τον κόσμο στο ταξίδι στη Φιλανδία, τα ακούσματα είναι ότι είναι το έργο είναι τελείως ανώδυνο, ότι υπάρχει μεγάλη πρόληψη για το περιβάλλον και βέβαια η Φιλανδία είναι μια χώρα που φημίζεται για τον καλύτερο τρόπο ζωής που έχει, τον πιο σωστό και φιλικό προς το περιβάλλον. Από την άλλη, λένε οι πολέμιοι των χρυσωρυχείων ότι άλλο είναι η Φιλανδία, άλλο είναι εδώ ο τόπος μας. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα δούμε ξανά, αλλά να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα, να ακούμε και τον έναν και τον άλλο, χωρίς αλαλαγμούς και προκαταλήψεις…
Να υπάρξει δηλαδή μια οικονομίστικη βάση, να προσμετρηθούν τα οφέλη, είτε είναι αντισταθμιστικά, είτε θέσεις εργασίας, με πιο ρεαλιστική προσέγγιση; Τι κερδίζει το ελληνικό δημόσιο με αυτόν τον απαρχαιωμένο μεταλλευτικό κώδικα του 1%; Δε νομίζετε ότι τα αφήνουμε όλα στην εταιρία; Να πεις ότι αμάρτησα για το παιδί μου.
-Εδώ ακούμε τώρα, έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό ότι ο τόπος μας, κυρίως η βόρεια Ελλάδα, είναι από τα πιο προσοδοφόρα, εννοώ σε ύπαρξη μεταλλευμάτων και ορυκτού πλούτου στον πλανήτη. Αυτό το πράγμα το έχουμε αναξιοποίητο, μάλλον σε αποδέσμευση εδώ και 50 χρόνια και είναι νεκρά στοιχεία. Κάποια στιγμή λέγεται ότι εμείς μπορούμε να θρέψουμε και να βγάλουμε το χρέος μας από τον πλούτο που έχουμε στα έγκατα μας. Το κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι και κατά πόσο υπάρχει ο τρόπος να υποβαθμιστεί ο κίνδυνος του περιβάλλοντος, αυτό είναι ένα πράγμα που πρέπει να το ζυγίσουμε.
Όπως οδηγούμαστε σε έναν μαρασμό του τόπου μας του Έβρου, από εκεί και πέρα και ο Δεσπότης είχε την άποψη ότι να το δούμε, μας ζητάει τόσος κόσμος δουλειά, ελεημοσύνη, δεν έχει να φάει, από την άλλη λέμε να μη χαλάσουμε το περιβάλλον, να δώσουμε μια ανάσα σε κάποιο ποσοστό του κόσμου, δεν μπορείς να πάρεις απόφαση με μιας, αν δεν τα ζυγίσεις. Πρέπει να έχεις καλά μέτρα και καλά σταθμά.
Να αλλάξουμε θέμα. Έχετε εμπνεύσεις αυτό το διάστημα στη ζωγραφική;
-Δε σταματάω με τίποτα. Όσο ζορίζομαι, τόσο με τη δουλειά μου, με τα καθήκοντα μου ως προέδρου του δημοτικού συμβουλίου που αυτό το τρίμηνο είναι πολύ έντονα γιατί είναι τρέχοντα και πιεστικά από τον Καλλικράτη να βγουν αποφάσεις και δύσκολες, τόσο πιο πολύ καταφεύγω στο καταφύγιο που λέγεται τέχνη, που με ηρεμεί.
Τώρα κάνω κάτι πίνακες που είναι περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος, δηλαδή κάνω άσχημους πίνακες, δεν είναι το τοπίο το φανερό, είναι αυτό που έρχεται κάποια στιγμή και πνίγει τον άνθρωπο, αλλά όμως έχει την ομορφιά λόγω χρωμάτων που του βάζω.
Παρόλα αυτά θέλω να πω πάντα η τέχνη είναι αυτή που χαλαρώνει. Αν φύγει η όρεξη του να ακούσουμε κάτι, να δούμε κάτι, θα χάσουμε το παιχνίδι, θα γίνουμε πρόβατα επί σφαγή, γι’ αυτό λέω αυτή η κρίση μπορεί να μας φέρει πιο κοντά και μεταξύ μας, αλλά να βρούμε και μια διέξοδο κάπου αλλού που να χαλαρώσει τουλάχιστον την ψυχή μας.
Μόλις είδαμε λίγο ήλιο, ανέβηκε η ψυχολογία μας, βγήκαμε, χαρήκαμε. Είχε μια θαυμάσια μέρα, γέμισε η αγορά από κόσμο, βγήκε γιατί το έχει ανάγκη και δε χρειάζονται πολλά λεφτά, να πιεις έναν καφέ, να μιλήσεις με τον διπλανό σου. Απλά κι ωραία πράγματα». Εφ. "Ο Χρόνος"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου