κινητικότητα στο Κυπριακό προσδοκίες επανένωσης

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ 

Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πλήρες μέλος της Ε.Ε και της ΟΝΕ δεν πραγματοποιήθηκε μόνο λόγω των παρεμβάσεων και μεσολαβήσεων της Ελλάδας, αλλά πραγματοποιήθηκε λόγω κυρίως πολιτικών κριτηρίων και στρατηγικών. Βασικά υπήρχε αμοιβαιότητα προθέσεων και στόχων από όλες τις πλευρές, εκτός της τουρκικής. Η μεν πλευρά της Ε.Ε υπολόγιζε ότι με ελάχιστη οικονομική επιβάρυνση θα επεκτείνει τα γεωγραφικά, τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά της σύνορα μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και μέχρι τα σύνορα της Μέσης Ανατολής και της διώρυγας του Σουέζ και κατ΄αυτό τον τρόπο θα βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τις πλούσιες πηγές ενέργειας της περιοχής. Η δε κυπριακή πλευρά υπολόγιζε ότι κάτω από την ομπρέλα της ισχυρής Ε.Ε θα εξασφάλιζε την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της κυριαρχία από ενδεχόμενο επεκτατικό κίνδυνο γειτονικών της κρατών.
Η Κύπρος δεν ανέμενε οικονομικά ανταλλάγματα και κέρδη, καθόσον διέθετε ήδη μια ανθηρή οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο. Προσδοκούσε όμως ότι με τη διαμεσολάβηση της Ε.Ε θα κέρδιζε σύντομα μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού προβλήματος και θα είχε απαλλαγεί από τα στρατεύματα κατοχής. Δηλαδή, προσδοκούσε σε μια ανεξάρτητη, ενιαία κρατική οντότητα, μια δικοινοτική ομοσπονδία. Προσδοκούσε επίσης ότι θα διαθέτει ένα ισχυρό πολιτικό και διπλωματικό πλεονέκτημα απέναντι σε μια Τουρκία που διαπραγματεύεται την ένταξή της στην Ε.Ε και γνωρίζει ότι ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή οικογένεια περνάει από την Αθήνα και τη Λευκωσία.΄Ετσι εξηγείται και η άρνηση της Τουρκίας για πλήρη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε πριν από την επίλυση του Κυπριακoύ.
Βέβαια στην πορεία εκπληρώθηκαν μεν κάποιες από τις προσδοκίες και τις στοχεύσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά δεν εκπληρώθηκε δυστυχώς ακόμη η κυρίαρχη επιδίωξή της να καταστεί ένα ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος και να απαλλαγεί από τους διαχωρισμούς των δύο κοινοτήτων. Ο χρόνος, όμως, είναι σύμμαχος και δουλεύει υπέρ της Ελεύθερης Κύπρου. Η πρόσφατη κινητικότητα επαναφέρει στο προσκήνιο το ακανθώδες αυτό πρόβλημα και εντατικοποιούνται οι συναντήσεις, οι συνομιλίες και οι προσπάθειες των δύο κοινοτήτων υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. Οι πρόσφατες ογκώδεις και μαζικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, κατά της μητέρας Τουρκίας και του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν στα κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου, σηματοδοτούν την αλλαγή στάσης των Τουρκοκυπρίων, στους οποίους ωριμάζει η ιδέα της ενοποίησης και της ανεξαρτητοποίησης από "προστάτιδες" και "εγγυήτριες" δυνάμεις.
Οι δύο λαοί και οι δύο κοινότητες προσπαθούν να συμφιλιωθούν, να συνυπάρξουν ειρηνικά και να συνεργαστούν για την κοινή τους πατρίδα, τη Μεγαλόνησο Κύπρο. Τώρα έχουν πιο βάσιμες ελπίδες ότι αργά ή γρήγορα τα σύνορα θα πέσουν και η επανένωση θα πάρει σάρκα και οστά. Οι εθνικοί, οι γλωσσικοί και οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί θα υποχωρήσουν, τα τείχη, τα συρματοπλέγματα και τα οδοφράγματα θα γκρεμιστούν. Τα καμπαναριά των εκκλησιών και οι μιναρέδες των τζαμιών δεν θα πληγώνουν τον ουρανό της Κύπρου, γιατί οι αιθέρες και οι άνθρωποι θέλουν ελευθερία κίνησης και γιατί η Κύπρος είναι τόσο μικρή για να αντέξει δύο ξεχωριστά κράτη και δύο χωρισμένους λαούς. Αρκεί οι δύο λαοί να συνειδητοποιήσουν ότι για να έχουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον οφείλουν να απαρνηθούν το κακό-εφιαλτικό παρελθόν τους, να λησμονήσουν αυτά που τους χωρίζουν, να ανακαλύψουν αυτά που τους ενώνουν και να γκρεμίσουν τα τεχνητά εμπόδια. Γιατί ο πλούτος της κοινής πατρίδας τους βρίσκεται στη διαφορετικότητα, στην ιδιαιτερότητα και στην ετερότητα των ανθρώπων που την κατοικούν.-