η αλήθεια για τις συγχωνεύσεις των σχολείων

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Κανένας μας δεν είναι ευτυχής που εγκαταλείπεται και ερημώνει η ελληνική επαρχία, που συρρικνώνεται πληθυσμιακά η ύπαιθρος χώρα και ιδιαίτερα από νέους ανθρώπους παραγωγικής ηλικίας από κάθε άποψη. Κανένας χωρικός δεν είναι ευτυχής όταν βλέπει να καταργείται και να κλείνει το σχολείο και το νηπιαγωγείο του χωριού του, λόγω παντελούς έλλειψης μαθητικού δυναμικού ή όταν βλέπει να συγχωνεύεται το σχολείο του χωριού του στο κοντινότερο σχολικό κέντρο της περιοχής, λόγω υπερβολικής μείωσης του αριθμού των μαθητών. Τα ίδια αρνητικά συναισθήματα δημιουργούνται στους κατοίκους μιας περιοχής όταν συγχωνεύεται το Γυμνάσιο ή Λύκειο της περιοχής τους στην κοντινότερη πόλη, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν διαθέτει πλέον την κρίσιμη μάζα του αναγκαίου μαθητικού δυναμικού. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων έξι δεκαετιών και δεν μπορεί να αλλάξει και να αναστραφεί με οποιεσδήποτε εκκωφαντικές φωνές, με διαμαρτυρίες, με καταλήψεις ή απεργίες. Η κατάσταση αυτή μπορεί να αλλάξει μόνο με τη δημιουργία κατάλληλων επενδυτικών, εργασιακών, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών στην επαρχία. Συνθηκών που θα δημιουργήσουν ένα αντίστροφο ρεύμα επιστροφής και εγκατάστασης στις ρίζες και στις πατρογονικές εστίες. ΄Οπως έγινε με την επανίδρυση και επαναλειτουργία του δημοτικού σχολείου και νηπιαγωγείου της Παλαγίας.
Αυτό το χρονικό διάστημα σηκώνεται και πάλι έντονος θόρυβος, λόγω της επίσημης πρότασης-εισήγησης προς το Υπουργείο Παιδείας των αρμόδιων εκπαιδευτικών αρχών του νομού μας για προτεινόμενες συγχωνεύσεις σχολείων και γυμνασίων. Τα κριτήρια των προτεινόμενων συγχωνεύσεων δεν μπορούν να αποτελούν casius belli (αιτία πολέμου) από τούς τοπικούς αυτοδιοικητικούς παράγοντες, από συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς και από κατοίκους των περιοχών, διότι τα κριτήρια υπαγορεύονται από εκπαιδευτικούς, παιδαγωγικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς λόγους και στοχεύουν στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης και στην καλύτερη βοήθεια των μαθητών. Αυτή είναι η αλήθεια των αριθμών και των επιστημονικών δεδομένων-επιχειρημάτων.
  Οι εκπαιδευτικοί της Α΄/θμιας Εκπαίδευσης γνωρίζουν ότι σε ένα 1/θέσιο δημοτικό σχολείο οι μαθητές λαμβάνουν περίπου 6 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα. Οι μαθητές ενός 2/θέσιου σχολείου λαμβάνουν περίπου 8 ώρες την εβδομάδα και οι μαθητές ενός 3/θέσιου σχολείου λαμβάνουν περίπου 12 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα. Ενώ σε μια 6/θέσια και άνω σχολική μονάδα οι μαθητές λαμβάνουν τουλάχιστον 24 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα και επιπλέον έχουν το προνόμιο να λαμβάνουν 2 ώρες διδασκαλία ξένης γλώσσας και 2 ώρες σωματικής αγωγής. Οι εκπαιδευτικοί της Β΄/θμιας Εκπαίδευσης γνωρίζουν επίσης ότι ανάλογα κριτήρια ισχύουν και συνηγορούν υπέρ της συγχώνευσης Γυμνασίων για το καλό των μαθητών. ΄Αλλωστε, η αναλογία μαθητών προς δάσκαλο-καθηγητή παραμένει στο 1:25 στο δημοτικό και 1:30 στο γυμνάσιο, ενώ τα έξοδα μεταφοράς των μαθητών με το ΚΤΕΛ ή και με Τaxi βαρύνουν το δημόσιο και όχι τους γονείς.
  Δεν δικαιολογούνται λοιπόν σκοπιμότητες και υπερβολές για να αποκρύπτεται η αλήθεια από τους κατοίκους-γονείς των περιοχών και από την τοπική ή ευρύτερη κοινωνία. Διότι η αλήθεια είναι προτιμότερο να αποκαλυφθεί έγκαιρα και όχι άκαιρα και επιβλαβώς...