πρόγραμμα Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου κινηματογραφικής λέσχης Αλεξανδρούπολης

10-11/01 Ποίηση (Shi) - Τσιανγκ-ντονγκ Λι. Ηθοποιοί: Τσέο-χι Γουν, Νάε-σανγκ Αν, Χίρα Κιμ. 139', Νότια Κορέα, 2010 **** ½
Μια ηλικιωμένη γυναίκα αναζητεί ένα νόημα στη ζωή της σε μια σπαραχτική, δοσμένη με ειλικρίνεια, ζεστασιά και ποίηση, ταινία.
Η Μίγια, η 60χρονη ηρωίδα της βραβευμένης


 στο φεστιβάλ των Κανών (βραβείο σεναρίου) ταινίας είναι μια απλή γυναίκα στη Νότια Κορέα, που εκτός από τη φροντίδα του τινέιτζερ εγγονού της, έχει αναλάβει και τη φροντίδα ενός ημιπαράλυτου γέρου. Κάποια στιγμή, παρ' όλο που αρχίζει να υποφέρει από Αλτσχάιμερ, αποφασίζει, για να προσφέρει μια ηλιαχτίδα στην ανιαρή ζωή της, να παρακολουθήσει μαθήματα ποίησης. Ταυτόχρονα ανακαλύπτει πως ο εγγονός της, μαζί με άλλους πέντε συμμαθητές του, βίαζαν ομαδικά μια συμμαθήτριά τους, οδηγώντας την σε αυτοκτονία.
Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει την ιστορία με ειλικρίνεια και ψυχραιμία, με μια κάμερα που παρακολουθεί τα δρώμενα με αντικειμενικότητα, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Στόχος του είναι να συνθέσει, με λιτότητα, λεπτότητα και υποβολή, το πολύπλευρο, συγκλονιστικό πορτρέτο αυτής της γυναίκας, που από τη μια προσπαθεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και από την άλλη, να δώσει ένα νόημα στην ανιαρή ζωή της. Και ταυτόχρονα νοιάζεται για ό,τι συμβαίνει στους άλλους.
Αντίθετα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πατέρες των αγοριών είναι να κουκουλώσουν με χρήματα τον βιασμό και την αυτοκτονία. Ο Λι κάνει μια κριτική τόσο της βολεμένης αστικής τάξης της χώρας του και του ρόλου του χρήματος, όσο και τμήματος της νεολαίας και του άχαρου μέλλοντός της. Πίσω από τη ζοφερή ατμόσφαιρα της ταινίας, υπάρχει και το θέμα της ποίησης. Η ταινία τελειώνει με ελπίδα, με τη Μίγια να γράφει το μοναδικό της ποίημα, αφιερωμένο στο νεκρό κορίτσι.

17-18/01 Ενώπιον θεών και ανθρώπων (Des homes et des dieux) - Ξαβιέ Μποβουά. Σενάριο: Ξαβιέ Μποβουά, Ετιέν Κομάρ. Ηθοποιοί: Λαμπέρ Ουιλσόν, Μικαέλ Λονσντάλ,Γαλλία,2010, 120' ***
Η ιστορία των 7 Γάλλων μοναχών, που το 1996 απήχθησαν και δολοφονήθηκαν από εξτρεμιστές ισλαμιστές, δοσμένη με ένα απέριττο, λυρικό, εικαστικά λαμπρό στιλ και εξαιρετικές ερμηνείες.
Σε αληθινή ιστορία στηρίζεται και η βραβευμένη στις Κάνες (Μέγα Βραβείο) ταινία του Γάλλου Ξαβιέ Μποβουά: σ' εκείνη των εφτά τραπιστών μοναχών που έζησαν στην Αλγερία από το 1993 μέχρι το 1996 και οι οποίοι απήχθησαν και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν. Δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα όλη η ιστορία, ούτε ακριβώς ποιοι ήταν οι δολοφόνοι τους, παρ' όλο που το 2003 την υπόθεση ανέλαβαν τα γαλλικά δικαστήρια.
Με άνεση στην αφήγηση και με ένα στιλιζάρισμα στη φωτογραφία, ο Μποβουά («Ο μικρός συνταγματάρχης») παρουσιάζει την καθημερινή ζωή των μοναχών, αλλά και το φόβο του θανάτου που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή τους όταν αρχίζει η αιματοχυσία στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Η κάμερά του τούς ακολουθεί στις σχεδόν βουβές, καθημερινές απασχολήσεις τους, καταγράφει τις φιλικές σχέσεις τους με τους ντόπιους, μαζί και τους εκπροσώπους της μουσουλμανικής Εκκλησίας. Ωσπου, κάποια στιγμή η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο όταν τρομοκράτες, με ανακοίνωσή τους, ζητούν από τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Το ερώτημα που μπαίνει στους μοναχούς και που φαίνεται να κυριαρχεί στην ταινία είναι: να φύγουν και μ' αυτό τον τρόπο να προδώσουν τους χωρικούς οι οποίοι τους εμπιστεύονται ή να μείνουν και να συνεχίσουν, ρισκάροντας τη ζωή τους, να προσφέρουν την πνευματική αλλά και υλική τους βοήθεια; Ενας από τους μοναχούς είναι γιατρός και φροντίζει όλους τους κατοίκους της περιοχής.
Η απέριττη σκηνοθετική προσέγγιση έχει κάτι από τις ταινίες του Μπρεσόν. Εκεί όμως που ο Μπρεσόν σε μια, για παράδειγμα, ταινία όπως «Η δίκη της Ζαν Ντ'Αρκ» εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ανθρώπινη πλευρά της ηρωίδας του, χωρίς να παραμερίζει και τις αδυναμίες της, ο Μποβουά αντίθετα περιορίζεται στους ιερούς σκοπούς των μοναχών, σε μια προσπάθεια να τους αγιοποιήσει, χωρίς όμως να μας τους γνωρίζει ως ανθρώπους με όλες τις αδυναμίες τους. Με αποτέλεσμα η ταινία του, παρά τις εντυπωσιακές εικαστικές αρετές της, να παραμένει ψυχρή. Στα συν πρέπει να αναφέρω και τις έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών του, μ' επικεφαλής τον Λαμπέρ Ουιλσόν (ο επικεφαλής των μοναχών) και τον Μικαέλ Λονσντέλ (ο ηλικιωμένος γιατρός).

24-25/01 Μαχαιροβγάλτης - Γιάννης Οικονομίδης. Σενάριο: Γιάννης Οικονομίδης, Δωρής Αυγερινόπουλος. Ηθοποιοί: Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Μαρία Καλλιμάνη, Γιάννης Βουλγαράκης, Ελλάδα/Κύπρος,2010,108'
*****
Η ελληνική πραγματικότητα με τη μιζέρια της, αλλά και τους ανταγωνισμούς και τον αγώνα για εξουσία, μέσα από το προσωπικό δράμα μιας οικογένειας σε μια βουτηγμένη στην ατμόσφαιρα του φιλμ-νουάρ ταινία.
Ο φθόνος και η λαγνεία που οδηγούν σε ακραίες λύσεις, άτομα σε μια κλεισμένη στον εαυτό της, αποξενωμένη μικροαστική κοινωνία, είναι μερικά από τα θέματα της νέας, βουτηγμένης σε σκοτεινά χρώματα, ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη.
Τρία είναι τα κύρια πρόσωπα της ταινίας: ο θείος (Βαγγέλης Μουρίκης), η γυναίκα του (Μαρία Καλλιμάνη) και ο ανιψιός (Στάθης Σταμουλακάτος). Η ταινία αρχίζει με σκηνές κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, με τον μισομεθυσμένο ανιψιό να παρακολουθεί τηλεόραση. Αργότερα επισκέπτεται τον ετοιμοθάνατο πατέρα του στο νοσοκομείο, όπου τον παρακολουθεί αδιάφορα μασουλώντας σπόρια. Παντού μιζέρια, μοναξιά και ανία. Σκηνές σε μουντά, καταθλιπτικά, βιομηχανικά τοπία. Μόνη διασκέδασή τους το πιοτό και οι «αντρικές» έξοδοι. Οταν ο πατέρας πεθαίνει, ο θείος καλεί τον ανιψιό να κατέβει από την Πτολεμαΐδα στην Αθήνα για να δουλέψει κοντά του. Να του φυλάει το σπίτι και να φροντίζει τα σκυλιά του. Κάποια στιγμή ο ανιψιός θα τα φτιάξει με την, παραγνωρισμένη από το θείο, σύζυγο και μαζί θα σχεδιάσουν τη δολοφονία του.
Η ιστορία θυμίζει το μυθιστόρημα του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές», αλλά και τις διάφορες κινηματογραφικές διασκευές του -ιδιαίτερα τη νεορεαλιστική διασκευή στο «Ossessione» του Βισκόντι. Μόνο που ο Οικονομίδης το χρησιμοποιεί απλώς ως βάση για να κάνει διάφορες καίριες ανατροπές και να το εντάξει στέρεα στην ελληνική πραγματικότητα. Σε μια ατμόσφαιρα βγαλμένη μέσα από τον καλύτερο κινηματογράφο: από τη «Δίκη» του Γουέλς ώς τους λούμπεν του Φασμπίντερ.
Οπως και στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη («Σπιρτόκουτο», «Η ψυχή στο στόμα»), η οικογένεια είναι στο επίκεντρο της ταινίας. Μόνο που σε μια κοινωνία σε κρίση (ηθική, πολιτική, οικονομική) αυτή βρίσκεται υπό διάλυση. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για αναπνοή. Χώρος υπάρχει μονάχα για καταπίεση, ζήλια, θυμό, εκδίκηση, αγώνα για εξουσία. Αυτά καθοδηγούν και καθορίζουν την πορεία των προσώπων. Μια πορεία, αληθινή κατάβαση στην κόλαση. Με τα πάθη τους ανεξέλεγκτα. Οπου δεν υπάρχει χώρος για αληθινό έρωτα. Με μόνη επιτακτική ανάγκη το σεξ -ένα σεξ βίαιο, ζωώδες. Με τη γυναίκα απλό «παιχνίδι», μέσο για την επίτευξη στόχων.
Στο επίκεντρο και ο διάλογος που, όπως πάντα στον Οικονομίδη, καθορίζει και τους χαρακτήρες των ηρώων του. Διάλογος άμεσος, μπρούτος, που αποδίδουν με ξεχωριστή δύναμη οι τρεις πρωταγωνιστές του. Στην ταινία βασικό ρόλο παίζει και ο περίγυρος: χώροι άδειοι, εγκαταλειμμένοι, βιομηχανικοί, με μουντά, σκοτεινά χρώματα, σαν από φιλμ νουάρ. Γι' αυτό και ο Οικονομίδης επιλέγει το ασπρόμαυρο για να δώσει την αίσθηση του φιλμ νουάρ. Ενα νεο-νουάρ, όμως, που μας μιλά για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Για ένα τμήμα της. Για τα αδιέξοδα και τα πάθη μας. Για την αποξένωσή μας. Μια ταινία απ' τα κόκαλα (και την ψυχή) βγαλμένη. Αναμφισβήτητα, η καλύτερη του σκηνοθέτη της.

31/01-01/02 The social network - Ντέιβιντ Φίντσερ, σενάριο: Ααρόν Σόρκιν. Ηθοποιοί: Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Αντριου Γκάρφιλντ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Αρμι Χάμερ, ΗΠΑ, 2010, 120' *** ½
Με αφορμή την ιστορία της ίδρυσης του Facebook από τον νεαρό Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Φίντσερ έφτιαξε ένα συναρπαστικό θρίλερ γύρω από τη φιλία, τη μεγαλομανία, την προδοσία αλλά και την ανάγκη ανθρώπινης επαφής.
Το πώς ένας αντικοινωνικός νέος κατάφερε να ιδρύσει το Facebook, μια τεράστιας δημοτικότητας υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, είναι στο φόντο της νέας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ («Seven», «Zodiac»). Η ταινία αρχίζει το 2003, όταν ο 19χρονος χάκερ, φοιτητής του Χάρβαρντ, Μαρκ Ζούκερμπεργκ (ένας πολύ καλός Τζέσι Αϊζενμπεργκ), απογοητευμένος μετά τον χωρισμό με το κορίτσι του, μπήκε στο σύστημα των υπολογιστών του πανεπιστημίου και έφτιαξε το Facemash, μια ιστοσελίδα όπου οι φοιτητές μπορούσαν να συγκρίνουν τις συμφοιτήτριές τους και να ψηφίσουν την πιο «καυτή». Παρά το σοκ και τις κατηγορίες για μισογυνισμό και παραβίαση του πανεπιστημιακού συστήματος, η απρόσμενα μεγάλη επιτυχία της ιστοσελίδας οδήγησε τον Ζούκερμπεργκ, σε συνεργασία με τον συμφοιτητή του Εντουάρντο Σάβεριν, στη δημιουργία του «The Harvard connection» κι ένα χρόνο αργότερα του «The Facebook» (που αργότερα θα μετατραπεί σε απλό Facebook). Η ιστοσελίδα μέσα σ' έναν χρόνο θ' αποκτήσει περισσότερους από 5 εκατομμύρια χρήστες (σήμερα ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια) και θα μετατρέψει τον Ζούκερμπεργκ στον πιο νέο δισεκατομμυριούχο του κόσμου.
Πίσω από την ιστορία της ίδρυσης του Facebook υπάρχουν και θέματα όπως αυτά της φιλίας, της μεγαλομανίας, της προδοσίας, των σκευωριών και των ταξικών διαφορών. Στοιχεία που ο Φίντσερ εκμεταλλεύτηκε για να φτιάξει μια συναρπαστική, με ενδιαφέροντες διαλόγους, αλλά και με σασπένς και σωστό ρυθμό ταινία, που δεν απέχει και πολύ από εκείνο στα γνωστά θρίλερ του. Μέσα από μια σειρά ανακρίσεις και καταθέσεις, μας δίνεται η ευκαιρία να διεισδύσουμε στα παρασκήνια του Χάρβαρντ και ν' ανακαλύψουμε τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται εκεί. Από το Χάρβαρντ, οι αδερφοί Γουίνκελβος θα καταγγείλουν τον Ζούκερμπεργκ για κλοπή της ιδέας τους. Ενώ, αργότερα, θα τον καταγγείλει και ο φίλος του, Σάβεριν, όταν ο Ζούκερμπεργκ, εντυπωσιασμένος από έναν επιδεικτικό Σον Πάρκερ (ιδρυτή του Napster), ακολουθεί τη συμβουλή του και πηγαίνει μαζί του στην Καλιφόρνια, όπου κατορθώνει να επεκτείνει το Facebook.




Ταυτόχρονα, το «The social network» δείχνει πώς ένας αντικοινωνικός νέος κατάφερε να αποκτήσει εκατομμύρια φίλους, ενώ τελικά παρέμεινε μόνος. Οπως υποβάλλεται και στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, όπου ένας μοναχικός Ζούκερμπεργκ συνεχίζει, σε ένα άδειο δωμάτιο, να χτυπάει τα πλήκτρα στο laptop του.

07-08/02 Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου

07/02 19.30 Le petit Nicolas - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ
Σκηνοθεσία / Réalisation: Laurent Tirard. Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : Word of Mouth. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 90΄.
Ο μικρός Νικόλας είναι ένα αθώο, χαριτωμένο αγόρι που ζει με την οικογένεια και τους φίλους του και περνάει τόσο καλά που δεν θέλει τίποτα να αλλάξει στη ζωή του. Έλα όμως που πάντα κάτι αλλάζει! Στην πρώτη του κινηματογραφική περιπέτεια, ο μικρός Νικόλας έχει να αντιμετωπίσει μια τεράστια πρόκληση: νομίζει πως πρόκειται να αποκτήσει αδελφάκι! Όσο προσπαθεί να πείσει τους γονείς του ότι είναι μοναδικός, τόσο μπλέκει σε γκάφες και αταξίες. Γι’ αυτό αλλάζει τακτική και ζητάει τη βοήθεια της παρέας του. Το αποτέλεσμα; Ξεκαρδιστικά απρόοπτα και το απόλυτο χάος! Μια μεγάλη έκπληξη όμως τον περιμένει…

21.30 Micmacs à tire-larigot - MicMacs - Μικροαπατεώνες στα Δύσκολα
Σκηνοθεσία / Réalisation: Jean-Pierre Jeunet.
Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : ODEON. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 104΄,2008
Ένας άντρας και οι φίλοι του καταστρώνουν ένα περίπλοκο και ιδιόρρυθμο σχέδιο, με στόχο να καταστρέψουν δύο ισχυρούς κατασκευαστές όπλων. Μια σειρά από ερωτήματα προκύπτουν και ζητάνε απάντηση: Είναι καλύτερο να ζεις με μια σφαίρα σφηνωμένη στο κεφάλι σου, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πεθάνεις ανά πάσα στιγμή; Θα ήταν καλύτερο να βγάλεις τη σφαίρα και να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου ως φυτό; Οι ζέβρες είναι λευκές με μαύρες λωρίδες ή μαύρες με λευκές λωρίδες; Μπορεί να μεθήσεις... τρώγοντας βάφλες; Μπορεί μια γυναίκα να χωρέσει μέσα σε ένα ψυγείο; Αυτά και άλλα πολλά "κουφά" ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους στην ταινία αυτή.

08/02 19.30 LE HERISSON - Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΥ
Σκηνοθεσία / Réalisation – Σενάριο / Scénario : Mona Achache. Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : Seven Films. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 100΄.
Η μικρή Παλομά προγραμματίζει να αυτοκτονήσει τη μέρα των 12ων γενεθλίων της, αποφασισμένη να μην καταλήξει δυστυχής και «περιορισμένη σαν χρυσόψαρο», όπως λέει η ίδια, όταν μεγαλώσει. Στο μεταξύ καταγράφει με την κάμερα της στιγμές της καθημερινότητάς της, κρατώντας ένα είδος ημερολογίου των τελευταίων 165 ημερών που έχει αποφασίσει πως της απομένουν. Απίστευτα ευφυής και με επίγνωση της σπάνιας εξυπνάδας της, νιώθει να περιορίζεται μέσα στην μεγαλοαστική αλλά κατά βάση κενή οικογένειά της.





21.30 Le Premier Jour du reste de ta vie - Η Πρώτη Μέρα της Υπόλοιπης Ζωής σου
Σκηνοθεσία / Réalisation - Σενάριο / Scénario : Remi Bezançon. Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : Word of Mouth. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 114, 2008
Υποψηφιότητες στα βραβεία César 2009 στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου α΄ ανδρικού ρόλου, καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού, καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού, καλύτερης μουσικής, καλύτερου μοντάζ, καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.
H Marie-Jeanne και ο Robert Duval έχουν τρία παιδιά: τον Albert, τον Raphaël και τη Fleur. Το πορτρέτο της οικογένειάς τους, δοσμένο μέσα από μόνο πέντε ξεχωριστές μέρες που απλώνονται σε διάστημα δώδεκα χρόνων. LE PREMIER JOUR DU RESTE DE TA VIE, ή
πέντε καθοριστικές μέρες στη ζωή μιας πενταμελούς οικογένειας, πέντε μέρες πιο σημαντικές από τις υπόλοιπες. Μετά από κάθε τέτοια μέρα τίποτα πια δεν θα είναι όπως την προηγουμένη.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

14-15/02 Μια χρονιά ακόμα (Another Year) - Μάικ Λι. Ηθοποιοί: Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Λέσλι Μάνβιλ, Ρουθ Σιν, Ιμέλντα Στόντον, Ντέιβιντ Μπράντλι, Βρετανία,2010,129' **** ½
Γύρω από ένα ευτυχισμένο ζευγάρι κινείται μια ομάδα δυστυχισμένων ανθρώπων, που αναζητούν μια αχτίδα φωτός στη μοναχική, γεμάτη απογοητεύσεις ζωή τους. Μια δοσμένη με ζεστασιά και χιούμορ δραματική κομεντί, με εξαιρετικές ερμηνείες.
Στη νέα του ταινία, ο γνωστός Βρετανός σκηνοθέτης Μάικ Λι καταπιάνεται για ακόμη μια φορά με τα γνωστά του θέματα: τη μοναξιά και τη φιλία, τον έρωτα και το θάνατο, τις απογοητεύσεις και τις μικρές χαρές της ζωής. Θέματα που ανανεώνει χάρη στη ζωντάνια, τη ζεστασιά και το χιούμορ του, προσφέροντάς μας μια ταινία στο επίπεδο του «Μυστικά και ψέματα».
Οι πρωταγωνιστές του, άνθρωποι απλοί, που ζουν κάπου στην επαρχία, στη βόρεια Αγγλία, προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία σε κρίση, οικονομική, κοινωνική, πάνω όμως απ' όλα κρίση αξιών. Στο επίκεντρο, ένα μεσήλικο ζευγάρι, ο γεωλόγος Τομ (Τζιμ Μπρόουντμπεντ) και η γυναίκα του, ψυχολόγος σύμβουλος, Τζέρι (Ρουθ Σιν), που με τα χρόνια έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν μια σταθερότητα και ισορροπία στη ζωή τους. Το ευτυχισμένο ζευγάρι περνά τις ελεύθερες ώρες του φροντίζοντας το μικρό τους χωραφάκι όπου καλλιεργούν διάφορα ζαρζαβατικά. Γύρω τους κινούνται διάφορα μοναχικά, με προβλήματα, πρόσωπα: η Μαίρη (Λέσλι Μάνβιλ), μια χωρισμένη φίλη, ρεσεψιονίστ στο ιατρείο όπου εργάζεται η Τζέρι, που, παρά τα 50 της χρόνια, ψάχνει απελπισμένα για σύντροφο, και που η μοναξιά της την έχει οδηγήσει στο ποτό. Ο Κεν (Πίτερ Γουάιτ), ένας αλκοολικός χοντρούλης φίλος της οικογένειας, που, όπως και η Μαίρη (Ιμέλντα Στόντον), μια άλλη προβληματική φίλη, τους επισκέπτεται κάθε τόσο για να δοκιμάσει το φαγητό που τους ετοιμάζει ο Τομ.
Ο Μάικ Λι έφτιαξε μια χαμηλών τόνων, τρυφερή ταινία, με ζωντανούς, διανθισμένους με χιούμορ διαλόγους και με ένα σενάριο χωρίς μεγάλες δραματικές εξάρσεις. Μόνη εξαίρεση, η σκηνή μετά την κηδεία της γυναίκας του αδερφού τού Τομ, όταν εμφανίζεται ο αποξενωμένος γιος του τεθλιμμένου πατέρα.

Η κάμερά του παρακολουθεί τα διάφορα πρόσωπα με επιμονή και οξυδέρκεια στη διάρκεια των τεσσάρων εποχών (εποχές που συλλαμβάνει με την κάμερά του με θαυμάσιο τρόπο ο Ντικ Πόουπ). Η σκηνοθεσία του καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους, δημιουργώντας την εντύπωση πως βλέπουμε ένα είδος ντοκιμαντέρ πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Ενώ οι ηθοποιοί του -μερικοί τακτικοί στις ταινίες του- ζωντανεύουν με τον καλύτερο και πιο συναρπαστικό τρόπο τους διάφορους χαρακτήρες. Η ταινία δεν προσφέρει καμιά λύση. Απλά μας παρουσιάζει τη ζωή, όπως είναι στην πραγματικότητα. Με τα μικρά της δράματα και τις μικρές χαρές της. Το πόσο στη ζωή των ανθρώπων αυτών φταίει η τύχη και πόσο η συγκεκριμένη κοινωνία επαφίεται στο θεατή να αποφασίσει.

21-22/02 Attenberg - Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. Ηθοποιοί: Αριάν Λαμπέντ, Βαγγέλης Μουρίκης, Ευαγγελία Ράντου, Γιώργος Λάνθιμος, Ελλάδα, 2010, 95' **
Οικογενειακοί δεσμοί, σεξ και θάνατος είναι στο επίκεντρο της στιλιζαρισμένης αυτής ταινίας - βραβείο ερμηνείας στη Βενετία για την Αριάν Λαμπέντ.
Με τη σχέση της νεαρής Μαρίνας με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της αλλά και με τη στενή της φίλη, Μπέλα, καταπιάνεται η ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη. Πίσω απ' αυτές υπάρχει και το θέμα του σεξ και του θανάτου. Το σεξ παρουσιάζεται στις σκηνές (στιλιζαρισμένες), με την Μπέλα να προσπαθεί να μάθει τη Μαρίνα να φιλά (που θυμίζει τον «Κυνόδοντα»), καθώς και μέσα από διάφορα ντοκιμαντέρ πάνω στη σεξουαλικότητα των ζώων του φυσιογνώστη Ντέιβιντ Ατενμπορο (απ' όπου και η παραφθορά του Attenberg).
Δυστυχώς, οι σκηνές αυτές, μαζί με τους επιτηδευμένους, βαρύγδουπους διαλόγους και την προσπάθεια της σκηνοθέτριας να σοκάρει, δεν «δένουν» άνετα με το αφηγηματικό, κάπως ρεαλιστικό, στιλ της υπόλοιπης ταινίας.
Αντιθέτως, οι σκηνές με τον άρρωστο πατέρα έχουν τρυφερότητα και αρκετή πρωτοτυπία, ακόμη και χιούμορ. Η Τσαγγάρη έχει σίγουρα ταλέντο και μια ξεχωριστή οπτική ματιά, φτάνει στο μέλλον να αφήσει την προσπάθεια να εντυπωσιάσει και να μας μιλήσει με ειλικρίνεια για πράματα που την αφορούν.


28/02-01/03 Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα (You will meet a tall dark stranger) - Γούντι Αλεν. Ηθοποιοί: Ναόμι Γουότς, Αντόνιο Μπαντέρας, Αντονι Χόπκινς, Τζος Μπρόλιν, Φρίντα Πίντο, Τζέμα Τζόουνς, Λούσι Παντς, ΗΠΑ, 2010,98' **** Μια ομάδα μεσοαστών στο σύγχρονο Λονδίνο αναζητεί τον έρωτα και την ευτυχία σε μια απολαυστική, διανθισμένη με έξυπνα γκαγκ και χιουμοριστικούς διαλόγους κωμωδία. Εξαιρετικές όλες οι ερμηνείες. Τον ψηλό μελαχρινό άντρα του τίτλου (και της χαρτορίχτρας) ζητεί κάθε μοναχική γυναίκα που διψά για έρωτα, μας λέει ο Γούντι Αλεν στη νέα του ταινία. Οχι πως είναι σεξιστής, γιατί και οι άντρες στις ταινίες του ζητούν μια όμορφη μελαχρινή (αν και, τις πιο πολλές φορές, ξανθιά) γυναίκα. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο στις ταινίες του είναι ο έρωτας. Μαζί και το σεξ, αν και αυτό που υπερέχει είναι ο έρωτας ως συντροφιά, κατανόηση και στοργή. Κοινοτοπία, θα μου πείτε. Αυτό όμως είναι το θέμα των περισσότερων ιστοριών με τις οποίες καταπιάνεται ο κινηματογράφος. Και αφού και έχουμε να κάνουμε με ταινία του Γούντι Αλεν, πλάι στον έρωτα έχουμε και όλα τα άλλα τακτικά θέματα του κωμικού/σκηνοθέτη: τη μοναξιά, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της ζωής, αλλά και τα γηρατειά και το θάνατο.

Για ακόμη μία φορά ο Αλεν τοποθετεί τα πρόσωπά του στο Λονδίνο, όπου παρακολουθούμε την πορεία τους: ο Ρόι, ένας φιλόδοξος αν και αποτυχημένος συγγραφέας (Τζος Μπρόλιν), η όμορφη αλλά παραγνωρισμένη γυναίκα του, Σάλι (Ναόμι Γουότς), η εκνευριστική, εγκαταλειμμένη από τον σύζυγο, μητέρα της, Χελένα (Τζέμα Τζόουνς) που καταφεύγει στη χαρτορίχτρα Σαρμέν (Λούσι Παντς) για να μάθει το μέλλον της, ο ηλικιωμένος, έντρομος με το πέρασμα της ηλικίας, σύζυγος, Αλφι (Αντονι Χόπκινς) που την εγκαταλείπει για μια νεαρή «ηθοποιό», ο ελκυστικός εργοδότης της Σάλι, Γκρεγκ (Αντόνιο Μπαντέρας) και διάφοροι άλλοι. Παρά την οικονομική τους άνεση, είναι δυστυχισμένοι. Κι αν τελικά δεν συναντούν τον ψηλό μελαχρινό άντρα της χαρτορίχτρας, θα συναντήσουν κάποιο πρόσωπο (όπως ο κοντός, συνηθισμένος άντρας που συναντά η Χελένα) που θα τους προσφέρει την ευτυχία που αναζητούν. Μπορεί η ζωή τους να μη σημαίνει και πολλά, μπορεί, όπως μας λέει συχνά ο σκηνοθέτης, να μην αξίζει τίποτα, αλλά, ακόμη κι αυτό το τίποτα, είναι κάτι - και δεν είναι μόνο ο Γούντι Αλεν που μας το λέει, αλλά και μεγάλοι συγγραφείς από τον Ομηρο (μαζί και τον Καβάφη με την «Ιθάκη») μέχρι και τον Σέξπιρ. Η πλοκή, με κάποιες μικροδιαφορές, είναι πασίγνωστη. Εκείνο όμως που καταφέρνει κάθε φορά ο Γούντι Αλεν είναι να την ανανεώνει, με τις μικρολεπτομέρειες, τα ευρήματα, τους ζωντανούς, έξυπνους, με ωραίες ατάκες διαλόγους, με τα γκαγκ, τις ανατροπές και τις απρόσμενες εκπλήξεις, ακόμη και τα φαρσοειδή στοιχεία του, αλλά και με το χιούμορ και τον κάποιο κυνισμό του. Χωρίς να ξεχνάμε τις ωραίες ερμηνείες όλων των ηθοποιών του. Με αποτέλεσμα να έχουμε μια κωμωδία του, από τις πιο απολαυστικές κι ελαφρές (από την οποία δεν λείπουν και τα δραματικά στοιχεία). Κωμωδία που κινείται με ευλυγισία και άνεση ανάμεσα σ' εκείνες ενός Μπίλι Γουάιλντερ κι ενός Πρέστον Στέρτζες.