καλό . . . (ελπίζω προσωρινό) ταξίδι

Πριν από λίγα χρόνια μέσα από τη δουλειά γνώρισα ένα αξιόλογο άτομο, περίπου στην ηλικία μου. Με τον καιρό ήρθαμε πιο κοντά, γίναμε φίλοι. Από τότε συχνά βρισκόμαστε και μοιραζόμαστε χαρές. Γράφω χαρές γιατί τις λύπες τις κρατάμε για τον εαυτό μας.

Το 'νομα του φίλου δε θα σας το αποκαλύψω, άλλωστε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ιστορία του. Τρία χρόνια είναι παντρεμένος. Έχει δύο παιδιά και μόλις πριν από λίγο καιρό έμαθε ότι η γυναίκα του θα του χαρίσει ακόμα ένα χαμόγελο στο σπίτι.

Ο ίδιος είναι αγρότης και περιστασιακά, κυρίως το χειμώνα εργάζεται σε διάφορες δουλειές, προκειμένου να καλύψει κάποια έκτακτη ανάγκη. Φέτος το χειμώνα δε βρήκε δουλειά, σα να κόντινε ο Έβρος, σα να τον ξέχασαν οι φίλοι του. . . Χθες το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο. Μίλαγε σιγά. Δεν ήθελε να τον ακούσει η γυναίκα του, μάλλον δεν ήθελε να μάθει ότι με πήρε τηλέφωνο. "θέλω να σε δω" μου είπε και μισή ώρα αργότερα πίναμε καφέ.

Αυτό που μου ανακοίνωσε με βάζει σε πολλές σκέψεις. Δυσάρεστες, δυσλειτουργικές.

Μου είπε ότι την επόμενη εβδομάδα, αν συμφωνήσει και η γυναίκα του θα φύγει στο εξωτερικό για δύο τρεις μήνες. Θα δουλεύει το πρωί σε 'να συνεργείο και το βράδυ σε μία μεταφορική η οποία γεμίζει με εμπορεύματα τις αποθήκες των σούπερ μάρκετ. "Για δυο τρεις μήνες" μου είπε μέχρι να ξεκινήσουν και πάλι τα χωράφια.

Δεν είχα απάντηση, μέχρι που σήμερα έλαβα ένα τηλεφώνημα. Φεύγω μου είπε. Η γυναίκα μου θα μείνει πίσω.
Δεν έχω σκέψη. Ελπίζω μόνο να επιστρέψει και να μην τον κρατήσει η ξενιτιά.

"Ο Έβρος δεν κόντινε. Μπορεί ακόμα να μας φιλοξενεί". Το τελευταίο ήθελα να του το πω. Δεν του το είπα. Θα του το πω όταν επιστρέψει.

Γ.Τ.