χρονιάρες μέρες

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Είναι αλήθεια ότι δεν είχα σκοπό να αρθρογραφήσω με εορταστική διάθεση αλλά επηρεάστηκα και εμπνεύσθηκα από το άρθρο της Κας Σμαρώς Τσοκαταρίδου με τίτλο: "Στο πνεύμα των ημερών", καθώς και από τα άλλα επίκαιρα άρθρα της. Με την ευκαιρία θέλω να την ευχαριστήσω δημόσια για τα τρυφερά χριστουγεννιάτικα λόγια της και να υπογραμμίσω ότι η ευγενεστάτη Κα Σμαρώ Τσοκαταρίδου καθιερώθηκε στην τοπική αρθρογραφία με το "σπαθί" της, με την ισχυρή της θέληση, με το ανήσυχο πνεύμα της και με την χαρακτηριστική ανθρώπινη ευαισθησία της. Συγχαρητήρια που, για ακόμη μια φορά, κατάφερε να χτυπήσει απαλά με μαεστρία ευαίσθητες χορδές μας και να μας συγκινήσει.
Τέτοιες χρονιάρες μέρες αναπολούμε νοσταλγικά τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα της νιότης μας, τη μαγεία του παρελθόντος. Η σκέψη μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, η ψυχή μας αναριγά και η καρδιά μας πεταρίζει από τις παιδικές αναμνήσεις, από τα τριπλά χαρμόσυνα Κάλαντα των παιδικών μας χρόνων. Κατασκευάζουμε στη φαντασία μας ένα εορταστικό σκηνικό με το έλατο να λαμπυρίζει μυστηριακά στις ανταύγειες του χιονιού. Στήνεται μπροστά μας η ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ με τον μικρό Χριστούλη να θερμαίνεται από τα ζεστά χνώτα των αλόγων και από την αγαπημένη ματιά της Παναγιάς. Πάνω στους ουρανούς της Βηθλεέμ το ολόφωτο Αστέρι ρίχνει τους προβολείς του στη σπηλιά και οδηγεί τους τρεις Μάγους νάρθουν να προσφέρουν τα δώρα τους στον Μεσσία του κόσμου και λυτρωτή των παθών μας. Ακόμα και ενάντια στις ανθρώπινες αμφιβολίες μας θα περιμένουμε πάντα να γεννηθεί ένας Μεσσίας...
Αυτές τις χρονιάρες μέρες εμείς τα μικρά και μεγάλα παιδιά θα περιμένουμε με γλυκές προσδοκίες τον ερχωμό του συμπαθητικού ασπρογιένη Παππούλη, την άφιξη του γλυκύτατου Αη Βασίλη πάνω στο έλκηθρό του για να μας φέρει τα πρωτοχρονιάτικα δώρα μας, τους "μποναμάδες" μας, κι ας γνωρίζουμε ότι το έτος 2011 θα είναι η φτωχότερη χρονιά της μεταπολεμικής Ελλάδας, όχι απαραιτήτως σε υλικά αγαθά. Γι αυτό θα πρέπει με αυτοπεποίθηση να επιστρατεύσουμε τα πνευματικά και ψυχικά μας αποθέματα για να αποδιώξουμε τις μίζερες σκέψεις, για να απομακρύνουμε τη μαυρίλα και την καταχνιά του ζόφου, για να ξαναβρούμε το αναγεννητικό αντίδοτο στη μελαγχολία της εθνικής μας κατάθλιψης. Ακολουθούν, όμως, κι άλλες χρονιάρες μέρες με τα Θεοφάνεια, τον αγιασμό των υδάτων και τον κολυμβητικό ανταγωνισμό για την ανεύρεση του μισοβυθισμένου Σταυρού. Ποιός άραγε θα ανασηκώσει και θα ανασύρει τον Σταυρό της εθνικής μας σωτηρίας; Θα είναι η διεθνής "Τρόϊκα" ή θα είναι οι τρεις Μάγοι της ελληνικής ψυχής;
Τα εφετινά Χριστούγεννα επιβεβαιώθηκαν οι προηγούμενοι φόβοι μας, ότι προοδευτικά και σταδιακά ευτελίσαμε σε μεγάλο βαθμό τα έθιμά μας, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα. Παραμονή των Χριστουγέννων εφέτος και δεν ήρθαν τα παιδιά της πόλης, έστω της γειτονιάς μας, να μας πουν τα Κάλαντα στο διαμέρισμα της απρόσωπης πολυκατοικίας μας. Παρόλο που εμείς περιμέναμε μάταια να ακούσουμε το θυροτηλέφωνο και το κουδούνι της εξώπορτας...Φαίνεται πως κι αυτά τα λιγοστά παιδιά που τόλμησαν να καλαντίσουν, ακολούθησαν τον δρόμο του εμπορίου και της αγοράς... Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα ήταν τόσο πικρή η θλίψη και τόσο μεγάλο το κενό στις ψυχές μας!
Μπορεί οι γιορτές των παιδικών μας χρόνων να ήταν λιτές, ταπεινές και φτωχικές, μα τις έλουζε το πλούσιο Φέγγος της αγνότητας και της αθωότητας της παιδικής ψυχής. ΄Ομως, δεν μπορούμε πια να γίνουμε ή να μείνουμε μικρά παιδιά! Μπορούμε όμως να στρέψουμε το βλέμμα μας ανατολικά στο φωτεινό ΄Αστρο της Βηθλεέμ για να αναζητήσουμε δύναμη, κουράγιο κι ελπίδα. Μπορούμε να ξαναβρούμε το λησμονημένο συναίσθημα της Αγάπης. Μπορούμε να ανοίξουμε την ψυχή μας για να εισχωρήσει το ανέσπερο Φως του Αποσπερνού, το Φως της Αλήθειας!